Łączenie płyt gipsowych – dlaczego ŚMIG C-50

Sucha zabudowa to rozwiązanie wykorzystywane niemal przy każdym remoncie. Jest to często najłatwiejszy i najbardziej estetyczny sposób na wykonanie ścianek działowych, zabudowy instalacji, ukrycia elementów konstrukcyjnych lub ukształtowania dowolnych form sufitu.

Każdy wykonawca wie, że jest to miejsce narażone na spękania, a nikt przecież nie chce odbierać telefonu z reklamacją. Dlatego stworzyliśmy ten artykuł, który jest przewodnikiem po tym jak z wykorzystaniem ŚMIGa C-50 wykonać łączenia płyt tak, żeby się nie narażać na niemiłe niespodzianki.

To jak bardzo łączenie jest narażone na spękania zależy od kilku czynników. Warto je znać i umieć rozpoznać, aby dobrać odpowiednią technologię łączenia.

Po pierwsze trwałość łączeń płyt gipsowo kartonowych zależy tego jak bardzo będą pracowały płyty. Wpływ na to ma sposób montażu płyt gk. Najbardziej sztywne są płyty przytwierdzane bezpośrednio do konstrukcji murowanych, to znaczy te przyklejane klejem gipsowym, lub przytwierdzone systemem talerzykowym. Kolejnym przypadkiem, tylko trochę bardziej pracującym jest szkielet z profili stalowych przytwierdzony do murowanych i wylewanych z betonu konstrukcji budynku. W takiej sytuacji płyty są bardziej narażone na odkształcenia, natomiast konstrukcja budynku i tak pozostaje sztywna. Najbardziej narażonym na odkształcenia płyt jest sytuacja, w której szkielet z profili stalowych jest przytwierdzony do drewnianej lub stalowej konstrukcji budynku. W takim przypadku pracująca konstrukcji budynku powoduje przenoszenie odkształceń na suchą zabudowę i tym samym ruchy płyt gipsowo kartonowych.

Drugim czynnikiem jest dobór układu szkieletu z profili stalowych. Wielu producentów profili dostarcza rozwiązania krzyżowe i wielopoziomowe stosowane w zabudowach sufitów. Taka konstrukcja w układzie krzyżowym może znacząco zmniejszyć naprężenia powstające między płytami. Jest to dobre rozwiązanie w przypadku zabudowy drewnianej więźby dachowej, która może mocno pracować pod obciążeniem wiatru lub śniegu. Należy tu pamiętać że wieszaków krzyżowych nie należy przykręcać do profili, powinny mieć one swobodę ruchu.

Kolejnym znaczącym elementem, który określa ryzyko spękań jest liczba warstw płytowania. Coraz częściej jest u nas wybierane rozwiązanie, które w wielu krajach jest standardem, czyli podwójne płytowanie. W takim wypadku po pokryciu suchej zabudowy warstwą płyt, przykręcana jest druga warstwa z odpowiednim przesunięciem, tak, aby spoiny w jednej i drugiej warstwie nie nakładały się. W rozwiązaniu tym łączenia pierwszej warstwy zazwyczaj są szpachlowane w systemie Q1, czyli pierwszego szpachlowania.

Jak widać, na trwałość łączenia płyt, wpływa wiele różnych czynników i jest to rzecz złożona. Żeby jak najlepiej odpowiedzieć na wszystkie powyższy sytuacje stworzyliśmy produkt wyjątkowo mocny a do tego elastyczny, dzięki wykorzystaniu spoiwa polimerowego, o którym więcej w dalszej części artykułu.

Świadomość wymienionych wcześniej czynników pozwala nam dobrać odpowiednią technologię wykonania łączeń. Po pierwsze krawędzie cięte płyt należy sfazować pod kątem 45 stopni, znacząco zwiększa to powierzchnię sczepną masy szpachlowej z płytą. Wszystkie cięte a następnie fazowane krawędzie należy zagruntować. Gips w płycie podczas cięcia mocno pyli, a pył następnie zmniejsza przyczepność do płyty. Krawędzi fabrycznych można nie gruntować, choć takie działanie też zwiększa wytrzymałość łączenia. Kolejnym krokiem jest szpachlowanie początkowe Q1. Na tym etapie musimy zdecydować czy wtapiamy taśmą zbrojącą. ŚMIG C-50 jest masą szpachlową o wyjątkowej wytrzymałości, większej niż najmocniejsze produkty sypkie na rynku i dzięki temu w większości przypadków możemy łączyć bez taśmy. Natomiast w sytuacjach o największym ryzyku, czyli drewniana konstrukcja budynku i pojedyncze płytowanie, można dodatkowo zmniejszyć ryzyko pęknięć stosując taśmę papierową lub siatkę.

W przypadku stosowania wszystkich innych mas szpachlowych i wszystkich produktów sypkich zawsze zalecamy zastosowanie taśmy zbrojącej. Z naszych badań wynika, że w przypadku mas gotowych najlepiej sprawdza się taśma papierowa i taśma amerykańska, natomiast z produktem gipsowym flizelina lub taśma amerykańska.

Jakie są pozostałe zalety masy szpachlowej ŚMIG C-50, poza wyjątkową wytrzymałością? Przede wszystkim jest zawsze gotowa do pracy. Nie ma konieczności rozrabiania gipsu i nie jesteśmy w pracy ograniczeni czasem wiązania. Po otwarciu wiadra można masę jedynie delikatnie przemieszać, nawet ręcznie, spowoduje to upłynnienie się masy i bardziej komfortową pracę. 

Po drugie zużywamy 100% materiału! Po skończonej pracy, nadmiar masy można zamknąc we wiaderku i wykorzystać później w innym miejscu. Dobrze zamknięta masa może tak stać nawet kilka miesięcy.

Po trzecie, co już wcześniej zostało wspomniane, masa jest elastyczna dzięki zastosowaniu spoiwa polimerowego. O czym więcej z następnym akapicie.

Najlepsze produkty gipsowe (uniflott / Gs-10) odkształcają się maksymalnie od 2 do 2.5 mm. C-50 odkształca się aż do  15 mm – co daje wynik 6 razy większy niż najlepszych produktów gipsowych.

Produkty do łączenia płyt dzielą się na dwie grupy. Produkty sypkie, oparte na gipsie, czyli sypkim spoiwie mineralnym, oraz produkty gotowe, oparte na spoiwie polimerowym. Spoiwo w obu przypadkach mieszane jest z wypełniaczami z mączek skalnych oraz różnymi dodatkami poprawiającymi parametry.

Spoiwo gipsowe i spoiwo polimerowe to zaraz za cementem dwa najczęściej spotykane spoiwa na dzisiejszym rynku chemii budowlanej. Czy się różnią? Diametralnie!

Gips jest to biały proszek, który po zmieszaniu z wodą, tworzy tak zwaną zaprawę, która po procesie wiązania twardnieje i pozostaje twarda po wyschnięciu. Jego zdolność wiązania w procesie chemicznym z wodą to cecha, która zapewnia mu tę wyjątkową pozycję. Niestety! Gips po związaniu nawet jak jest twardy, to nie jest zupełnie elastyczny. Powoduje to że, produkty gipsowe są kruche i w łączeniach płyt, prawie zawsze trzeba będzie je wzmocnić taśmą zbrojącą. Niekiedy producenci dodają do gipsu trochę suchych polimerów, dla poprawy elastyczności, ale to i tak daleko do w pełni dyspersyjnych produktów.

Spoiwo polimerowe, w porównaniu do gipsu na rynku jest młode. Ale ma swoje niewątpliwe zalety. Dyspersja polimerowa ma postać białego gęstego płynu, który wraz z wysychaniem tworzy twarde i elastyczne połączenie. Dodatkowo pozwala ona na sporządzenie produktów w formie gotowej zaprawy, których nie trzeba rozrabiać w wodą.

Często dostajemy pytanie od wykonawców, dlaczego C-50 jest tak twardy, i tak ciężko się go szlifuje. Odpowiedź jest dosyć prosta, im łatwiej się produkt szlifuje, tym mniej wytrzymałe jest łączenie płyt i tym bardziej narażone jest na spękania. ŚMIG C-50 zalecamy do etapów prac Q1 i Q2, czyli pierwsze i drugie szpachlowanie łączeń. Natomiast do dalszego wygładzania powierzchni Q3 lub Q4 zalecamy wykorzystanie gładzi, np. ŚMIG A-2 lub A-11.

Czy zatem produkt sypki nie ma żadnej przewagi nad produktem gotowym? Nie do końca. Jest jedna sytuacja, w której produkty gipsowe sprawdzą się lepiej. Jeżeli potrzebujemy kontynuować pracę bardzo szybko. Jeśli wykonujemy pracę tylko punktowo i zaraz po szpachlowaniu zachodzi konieczność szlifowania, to produkt gipsowy możemy szlifować zaraz po związaniu, natomiast produkt gotowy dopiero po wyschnięciu. Natomiast w przypadku ŚMIG C-50 możemy pozwolić sobie aby nałożyć na wypełnione łączenie gładź zanim całkowicie wyschnie i już na następny dzień przystąpić do szlifowania.

Zgodnie z normą europejską, wytrzymałość spoin płyt gipsowo kartonowych, bada się pod kątem rozciągania jak i zginania. Wykonując takie badania należy wziąć pod uwagę wiele oczywistych czynników między innymi takich jak wymiary badanych próbek, temperatura i czas sezonowania próbek, zastosowanie różnych taśm, różną wytrzymałość połączeń ciętych i fabrycznych. Odpowiednio przygotowane próbki bada się na maszynach wytrzymałościowych, które bardzo precyzyjnie są w stanie określić siłę oraz moment pierwszego pęknięcia, który nie zawsze musi być widoczny dla oka. Co więcej dla wiarygodności badań, każdą próbę powtarza się kilka razy i uwzględnia średnią wyników, żeby zminimalizować wpływ przypadku.